जे चारण खुमारीनी खीचडी खानार हतो ते खुशामतनी खीर खावा, पेट भरवा फांफा मारतो थयो...!

जे चारण खुमारीनी खीचडी खानार हतो ते खुशामतनी खीर  खावा, पेट भरवा फांफा मारतो थयो...!

समयना जता चारण स्वाथीॅ बन्यो, मवालीओने पण अयोग्य उपमा आपी शारदा वाणीने पण अभडावी तेथी वाणी पण श्रापी.

आपणे भगवान भोळानाथ ऐवा पशुपतिनाथना संतानो छीऐ. ऐ ज पशुपतिनाथना संतानोमां ज्यारे पशुता आवी त्यारथी आपणी दुदॅशा थई. हजारो वषॅथी मानव समाजने प्रकाश आपती ज्ञाति पोते ज मागॅ भूली परिणामे समाज अंघकारमां अटवायो. आपणो पुरुषाथॅ पांगळो थयो. आपणे व्यसनोथी धेराया, आपणी विघा उपासना मंद पडी परिणामे अंघश्रद्घा वघी.

आथिॅक अने मानसिक नबळाईने लईने स्वाभाविक सामाजिक नबळाईओ जोर करी गई.

आपणे दारुमांसना तांडव खेल्या.आपणे पशुबलिदानो करता थया. तेने लईने आपणा आचार-विचार भ्रष्ट थया अने सत्य उच्चरवानुं, तप करवानुं कमॅ चारणो चुकी गया.

चारण संस्कृतिमां जेनुं आगवुं स्थान छे ते माँ नुं छे. तेथी ज आपणने देवीपुत्रनुं बिरुद प्राप्त थयुं छे.
'' आंगणे जेने खेलवा राखे लोबडीयाळीयुं लोभ '' ऐवा पवित्र चारणो मागॅ भूलता आचार-विचार भ्रष्ट थतां आपणे  अापणी जगदंबा स्वरुप बहेन-दीकरीओना पैसा लई आपणा आंगणा गोझारा कयाॅ.

देव जेवी वहु-दीकरीओ पर शंकाओ कुशंकाओ करी मारकुट करी. अत्यारे भणेलो वगॅ अमुक ऐरीयाओमां टीका-दहेज मों माग्या पैसा मांगे छे.

देव जेवी दीकरीओने तेम छतां सुख न मळतां ऐना आंसु पडता गोळाना पाणी पण सुकाया.

कोईपण समाजे बचवा माटे तेनी संस्कृति, ईतिहास अने विचारने कोई पण भोगे साचववो जोईऐ.

गई गुजरी भूली हजी पण कंई मोडु नथी थयुं, '' जाग्या त्यांथी सवार '' समजी माणस थाव तो तमारी जय थाशे.

जय माताजी.

प्रस्तुति कवि चकमक.